Het is weer blog tijd! Iets later dan normaal door het coach weekend. Terwijl ik dit schrijf is het de dag na het coach weekend en weet ik niet waar ik moet beginnen om dit weekend te beschrijven!

Lastig om te beginnen met het schrijven over het coach weekend waar zoveel is gebeurd. Dus we beginnen maar gewoon bij de dag in Nijmegen een week eerder (bereid je vast voor op een lange blog)

Deze opleiding dag stond in het teken van energetisch werken, de deelnemers gingen aan de slag met de biotensor. De wat…De biotensor is een handvat met daaraan een stuk veer met aan het einde een gewicht en wordt gebruikt om dingen uit te testen. De biotensor maakt kleine bewegingen als ‘antwoord’ op een vraag die gesteld is. Hierbij kan ik mijzelf die dag als voorbeeld nemen, het was ontzettend mooi weer en er waren ontzettend veel pollen in de lucht, laat ik nou net last hebben van hooikoorts… Het was een mooi voorbeeld voor de deelnemers, er werd namelijk met de biotensor uitgetest wat voor olie ik nodig had om mijn klachten te verminderen. Geen betere manier om echt kennis te maken met energetisch werken haha!

Nou daar gaan we dan hoor, het coach weekend! Zelfs voor mijn eerste stagedag keek ik daar al naar uit (voorgevoel?!) Waar zal ik eens beginnen, oké we beginnen even met iets grappigs. Voor deze stage moet ik van school een logboek bijhouden wat voor activiteiten ik doe op stage. Zie je het al voor je…. 11 April: Boodschappen doen voor het coach weekend, zal ik daar punten voor mijn competenties voor krijgen? Haha. Oké dat hebben we gehad, het is vrijdag: op naar Diever! Het eerste wat ik denk als we er zijn is wauw wat een mooie omgeving…

Ik ben me toch een partij zenuwachtig, wat ga ik dit weekend doen? Ga ik meekijken, ga ik zelf wat doen? Ik weet het echt niet, ik kan niet kiezen… Een voor een kwamen alle deelnemers en het weekend ging van start, oké ik kijk wel gewoon mee was de eerste gedachte…

We begonnen met een ‘loopje met de hond’ een bekende oefening voor mij dus ik wist waar ik naar zou gaan kijken. Wat is het toch mooi om die verschillen te zien in loopjes en te horen hoe mensen het zelf ervaren hebben. De deelnemers waren met een oneven aantal, dus de volgende oefening deed ik zelf mee (met mijn denkbeeldige hond aan de lijn haha) Een oefening waarbij in duo’s gewerkt werd en de een naar de ander moest lopen en de persoon die stil staat stop moest zeggen wanneer de persoon te dichtbij kwam. Wat mooi om te zien wat de honden daarin aangeven, dat mensen eigenlijk soms niet naar hun eigen grenzen luisteren, terwijl de hond heel duidelijk aangeeft dat je te ver gaat. Verder heb ik de eerste dag vooral vanaf de zijlijn meegekeken naar de bijzondere dingen die er gebeurde, moest toch wel een beetje wennen…

Dag 2!

Waaahhh, ik ga de eerste oefening zelf ook begeleiden! Dit wordt de eerste keer dat ik iets ga begeleiden, oke “lets do this”. Ik ga aan de slag, ergens heb ik het idee dat ik dit helemaal niet kan maar toch probeer ik het. In m’n hoofd hoor ik vragen die Danielle tijdens dit soort oefeningen zegt, ik begin met die vragen en ben vooral bezig met of ik wel het juiste doe. Maar na een tijdje voel ik dat ik iets anders moet doen, hoe bijzonder dan ook dat juist deze verandering ervoor zorgt dat de oefening een geslaagde oefening werd (Dat er tijdens deze oefening ook nog honden waren, was ik ehm… een beetje vergeten)

Ik kreeg het idee dat ik wel wat meer wil doen, zo begeleid ik nog een oefening. Hebben we een gezellige lunch, wat een leuke groep mensen! (en honden) Na de lunch val ik bijna in slaap, wow kost toch best wel wat meer energie dan ik dacht… Middags gaan we (binnen, want sneeuw in April, hoe dan..) aan de slag met een ook voor toegepaste psychologie bekend iets, valkuilen en leerdoelen. Er gebeuren mede door de honden bijzondere dingen die in een statisch gesprek nooit hadden kunnen gebeuren. Het wordt een avond waarbij er veel gelachen wordt. Joelle en ik sluiten de dag af met een wandeling door het bos, genieten die heldere sterrenhemel…

En toen was het alweer zondag, de laatste dag…

Eindelijk pak ik mijn camera er eens bij om wat foto’s te maken van die rennende honden op die zandvlakte. Daarna begeleid ik nog een oefening en heb ik een aantal mooie gesprekken. Wanneer op het eind van het weekend gevraagd wordt wat ik van het weekend vond, heb ik er eigenlijk geen woorden voor. Dit weekend was voor mij een stap uit mijn comfort zone, meer gedaan dan ik van tevoren had kunnen bedenken dat ik zou doen. Het idee dat ik op deze manier mensen kon helpen deed wel iets, het maakt me blij. Ook om terug te horen van deelnemers dat ze daadwerkelijk vonden dat ik iets had betekend raakte me. Ik heb veel mooie dingen zien gebeuren dit weekend, mensen die op vrijdag aankomen en op zondag totaal anders weggaan, wauw. Ik ga beginnen met deze blog af te ronden want ik kan nog zo lang over dit weekend door praten… Ik eindig deze blog graag met een big smile en een vermoeid maar zeer voldaan gevoel.

~ Every one of your dreams is patiently sitting right outside of your comfort zone ~

 

Tot over 2 weken lieve lezers!

Groetjes Carmen