Een jaar geleden. Ik bel de dokter, ik voel me al een tijd niet oké. Na begin oktober te horen te krijgen “doe maar even rustig aan” kan ik inmiddels nog geen 500 meter meer met mijn honden lopen. Ik kan niet meer op mijn favoriete plek komen met ze. Alhoewel dat de laatste tijd ook geen fijn gevoel meer gaf want Bo viel er elke keer “dood” neer.
De volgende dag loop ik bij de huisarts de deur uit met een uitgebreid formulier voor het laboratorium, meteen maar door bloed prikken. Over een week terug bellen, er moet een en ander op kweek dus dan zijn alle uitslagen binnen. Wat ik dan (gelukkig) nog niet weet is dat ik 2 dagen later helemaal niet meer zal lopen.
Vrijdag ochtend… de telefoon gaat. Het is de huisarts, het is mis. Mijn schildklier werkt in turbo snelheid. Mijn hart en andere organen moeten daardoor ook heel hard werken. Ze heeft al overleg gehad met de internist en er liggen medicijnen voor me klaar bij de apotheek. Bètablokkers en een schildklierremmer. Maandagochtend wordt ik bij de internist verwacht. Met wat uitleg moet ik het daarmee doen tot maandag.
Zaterdag ochtend… ik word vroeg wakker met een volle blaas. Even naar het toilet en dan nog een moment genieten van mijn warme bed denk ik. Ik stap uit bed en stort zo naar de grond. Ik voel meteen dat dit niet is omdat ik slaperig ben, mijn benen en evenwicht doen het niet meer. Hoe ik ook mijn best doe om weer op bed te komen het is kansloos. Mijn lichaam doet niet meer wat het zou moeten doen. Op precies datzelfde moment komt er een onheilspellend gevoel in mij naar boven. Wat gebeurt hier? Wat is er aan de hand?
Ook meteen moet ik terug naar de praktische kant want mijn blaas is nog steeds vol. Oke nadenken… Kleine roepen, mijn lieve dinnetje bellen die naast me woont (en een sleutel heeft) en de kleine instrueren hoe de haken van de deur af moeten anders kan ze er nog niet in. Na een bezoekje aan het ziekenhuis blijkt het gelukkig niks neurologisch en schijnt het alles te maken hebben mijn mijn defecte schildklier. Ik mag weer naar huis waar ik de rest van het weekend doorbreng op de bank. Opstaan en lopen is er niet meer bij.
Maandag ochtend… samen met mijn lief naar de internist. Onderzoeken worden gestart om de oorzaak te achterhalen. Binnen een paar weken blijkt dat een auto immuunziekte te zijn. Mijn lichaam valt mijn eigen orgaan aan. Na uitgebreid onderzoek en uitleg gaan we samen weer over op het praktische gedeelte. Ik kan niks meer dus mijn lief besluit mij en mijn honden mee te nemen naar het hoge noorden en zorgverlof op te nemen. Op dat moment zijn we net een half jaar samen. Poeh dit valt me zwaar ondanks dat ik ook wel voel dat ik geen keuze heb. Mijn zoon zegt “mam ga asjeblieft mee, ik kan niet voor mezelf zorgen en voor jou en me zorgen maken om je als ik hele dagen op school zit”. Ik red me wel alleen. Jij moet eerst beter worden.
Dus daar gaan we. Alleen knap ik niet op met de medicatie zoals de bedoeling is maar word ik alleen maar zieker. En een week nadat ik op zaterdag ochtend tegen de grond stortte lig ik in het ziekenhuis en blijk ik ook nog een hele nare bacterie in mijn bloed te hebben. Slechts vlagen weet ik nog, zo ver was ik weg. Mijn lief wijkt niet van mijn zijde, dag en nacht zit hij naast me in het ziekenhuis en zorgt voor mij. Alleen de infusen, spuiten en tabletten laat hij aan de verpleging over.
Gelukkig knap ik op! Als ik naar huis mag kan ik met ondersteuning weer wat kleine stappen zetten en mag ik thuis met de nodige medicatie verder opknappen. Ik blijf nog in Leeuwarden, alleen thuis is nog een stap te ver. Maar als de dag daar is ben ik zo blij dat ik weer dicht bij mijn eigen kinderen ben!
Aan alle kanten staan er lieve mensen klaar die mijn honden voorzien van wandelingen, mijn kinderen ondersteunen en mijn lieve dinnetje staat dag en nacht voor me klaar. Zij is ook degene die het mogelijk maakt dat ik naar buiten kan. Ze neemt me mee naar mijn favoriete plek, naar St. Walrick. Ik wil zo graag even daar zijn samen met mijn honden, een kaarsje branden.
Als we daar aan komen voelt het voor mij zo heerlijk daar weer te mogen zijn. Ik steek een kaarsje aan en ga op het stenen randje zitten vlakbij het beeld van Maria en mijn neergezette kaarsje. Mijn honden blijven bij me, dicht bij me. Bo gaat liggen op de plek waar ze de periode daarvoor elke keer “dood” neer viel. Ze valt nu niet maar gaat liggen en ze begint te rollen. Er komt zoveel blijdschap bij haar los. Ik kijk naar haar en voel (ondanks dat ik nog lang niet de oude ben) de levensenergie weer door me stromen. En dan besef ik het me. Mireille en ik kijken elkaar aan. Alles wat we de afgelopen periode gevoeld hebben als we hier waren. Het “dood” vallen van Bo. Dat ging over mij… Ze heeft mijn ziekte gevoeld.
In het afgelopen jaar ben ik natuurlijk regelmatig weer op mijn favoriete plekje geweest. Elke keer dat ik daar kom gaat Bo op hetzelfde plekje liggen en rolt ze steeds weer met heel veel blijdschap een paar keer heen en weer.
Nu een jaar later is Bo zelf ziek. En ondanks dat de primaire oorzaak nog maar niet helder wil worden, voel ik nu dat het niet oké is. Ik blijf mijn gevoel volgen en doen voor haar wat mijn hart me ingeeft. Wij zijn nog niet klaar om afscheid te nemen in dit leven van elkaar. Mijn lieve vriendin, mijn schaduw. Ik hoop dat ik nog heel wat jaren haar mag zien rollen op “ons” plekje!