Ik zie mezelf lopen naast hem op straat. Het is net alsof ik naar een film van mijn eigen leven kijk. Mijn hoofd lichtjes gebogen, het liefst kijk ik naar de grond. Dan kan ik namelijk niks verkeerd doen, kijkt niemand mij aan en kan er niks verkeerd vallen. Ik kijk en voel dit MOET stoppen! Ik ben slechts een schim van de vrouw die ik ooit was…
Mijn “zelf” is verdwenen, het voelt alsof ik geen bestaansrecht meer heb. Mijn mening doet er niet toe, mijn eigen ik doet er niet toe en mijn stem zegt allang niet meer wat het van binnen nog wel schreeuwt. Ik loop verder en diep in me vraag ik me af hoe dit zo ver heeft kunnen komen. Hoe ik mezelf zo ben kwijtgeraakt. Hoe ik dit heb kunnen laten gebeuren.
Ik kijk terug naar de prachtige vrouw van eind twintig die ik ooit was. Wonend in een leuk huis samen met mijn kinderen, een eigen bedrijf en een heel fijn sociaal leven. Slik…. Jeetje wat verlang ik terug naar die tijd.
Ik bedenk me dat mijn leven op dit moment een schim is van dat alles… En des te meer besef ik me dat ik mezelf niet meer durf te zijn. Ik voel dat ik er nog wel ben, ergens diep van binnen. Maar ik kom er niet uit… Ik durf er niet uit. Gebukt onder angst weeg ik elke dag mijn woorden en gedrag af. Ik probeer me te bewegen op zijn verwachtingen van mij. Al kan ik na al die jaren nog steeds die verwachtingen niet inschatten. Doe ik A dan verwacht hij blijkbaar B en doe ik de volgende keer B dan moest het toch A zijn.
Ik voel dat dit moet stoppen. De angst, het geweld, de vicieuze cirkel waar ik in rond draai. Ik moet eruit. Maar hoe? Ik besef dat we allebei gebukt gaan onder deze situatie, hij in zijn angst om mij te verliezen terwijl zijn gedrag dat juist bewerkstelligt en ik gebukt in angst voor hem. Mijn angst en mijn gedrag door deze angst werkt als een trigger op hem, hierdoor wordt alles weer versterkt en blijven we samen in de cirkel rondjes draaien. Ieder voor zich, niet meer samen. Samen is er al lang niet meer. Samen is stukje bij beetje de deur uitgewandeld bij elke bedreiging, elke blauwe plek op mijn lichaam en bij elk minachtend woord.
Ik verdien dit niet, hij overigens ook niet. Dus ik besluit dat dit stopt! Ik moet kijken wat er achter mijn angst ligt… vrijheid!
Vrijheid waar ik heel hard voor geknokt heb want ook al ben je uit de relatie gestapt, uit de cirkel. Vrijheid komt pas bij je als je echt “klaar” bent. Als je dankbaar bent voor alle lessen, als je verwerkt hebt en als je weer van jezelf houdt.
Na jaren leef ik weer in vrijheid! En ik ben dankbaar daarvoor en trots op mezelf! Ik heb doorgezet, ik was slachtoffer, nu ben ik vrij. En opgeven? Dat is voor mij nooit een optie geweest…
