De bel gaat, Sev sprint naar de deur en daar staat Tineke. Ik heb zin haar weer te zien en ben reuze benieuwd naar haar uitwerkingen na onze laatste coaching. Tineke is bezig haar “business” op te zetten en ik mag haar begeleiden en dat is een waar feestje! Ik barst van de energie om een volgende stap te maken vandaag naar concretisering van haar aanbod maar tijdens onze “thee en hoe gaat het moment” voel ik al dat we die kant vandaag niet opgaan. Er zit iets anders wat aandacht nodig heeft. Ik kan mijn vinger er nog niet helemaal opleggen maar ik voel het zitten. Er moet iets “geopend” worden lijkt het…

We kletsen even vrolijk verder en bespreken waar Tineke mee aan de slag gegaan is. Als vanzelf stuiten we meteen op wat ik al voelde. Hmmmm geen concretisering vandaag maar een opstelling. Ik schuif mijn bank aan de kant om ruimte te creëren om een energie en werkveld neer te kunnen zetten. Ik begeleid Tineke door een bodyscan heen en ze zoekt een plek in het energieveld. Ik schiet even naar mijn hoofd, ik ben thuis in mijn woonkamer en ga een opstelling begeleiden. Oh boy ik hoop maar dat die witte puber zich gedraagt en mij mijn ding laat doen zonder de hele opstelling te verstoren. Coach klaar is hij namelijk nog lang niet.

We beginnen en de eerste paar minuten gaat het prima. Tineke staat “goed” in het veld en voelt zich content op de plek waar ze plaatsgenomen heeft. We brengen het eerste vloeranker in. En ja hoor dat waar ik bang voor was gebeurt. Sev komt in beweging en begint druk te doen, blaffen, ronddraaien en op springen. Damn zo kan ik toch niet werken. In mijn hoofd gaat het razendsnel te keer, hoe ga ik dit oplossen zodat Tineke geen last heeft van hem? Ik kijk Tineke aan en wordt verrast door haar als ze begint te praten.

“Dit is het roept ze, precies dit!!! Die oerkracht vanuit mijzelf die geen keuze is maar wie ik gewoon in de kern ben. Die ik zo sterk voel maar wat soms zo lastig is om mee om te gaan terwijl hij juist zo mooi is”

Oke ik ben verwonderd… is mijn Sev, die puber die ik soms wel achter het behang kan plakken en nog lang niet coach klaar is hier nu gewoon aan het coachen? Dat kan toch niet?! Maar jawel hoor. Hij doet gewoon zijn ding in het energieveld en als daar rust komt dan geeft hij zich neer op de grond en is het goed. Ik voel trots en hoop merk ik.

Nog geen twee weken geleden begeleid ik een opstelling voor het bestuur van VVNT. Aangezien Bo abrupt door haar snel verslechterde toestand uit het “werk” gehaald is neem ik alleen Diezel mee en oh jee wat was dat confronterend en miste ik mijn meisje erbij. Met zijn drieën waren we zo’n prachtig mooi coach team. En die avond kwam het harde besef “ik zal nooit meer met haar coachen”.  Dit is hoe het voorlopig zal zijn “Diezel en ik”.

En nu hier in mijn eigen woonkamer verrast die witte mij totaal. Wat mooi!

Er komen meer vloerankers in het veld erbij en Sev blijft liggen waar hij ligt. Diezel blijft op afstand in zijn mand liggen, die zal wel denken “ja daaaaggg thuis wordt nooit gecoacht dus nu ook niet”. Bo ligt op haar plaats, naast haar heeft Tineke een vloeranker gelegd. Bo kijkt het even aan maar besluit niet veel later als er in het veld wat beweging ontstaat dit vloeranker te verplaatsen. Ik wacht af hoe Tineke hierop gaat reageren, dit is haar uitdaging. Deze verplaatsing zal er altijd in haar leven zijn en mag zij zelf weer terugleggen waar hij hoort… Wat zal ze doen? Ze merkt het op, lacht naar Bo en zegt tegen haar “ik leg hem toch weer terug hoor”. Het wordt haar meteen duidelijk wat deze verschuiving met haarzelf doet en wat het haar oplevert als ze die weer terug plaatst.

Bo is nog niet klaar met zich “bemoeien” in dit veld. Ik zie dat ze op wil staan. Het lukt haar niet, het is teveel voor haar na de ochtendronde van even daarvoor. Ik zie dat ze teveel pijn heeft. Ze schuift wat en zorgt toch dat ze datgene wat ze wil laten zien toont. Op haar manier en binnen de mogelijkheden die ze op dit moment heeft in haar lichaam. Het raakt me… Zo ziek en toch zo graag nog willen werken met me.

Tineke is dankbaar voor de wat de opstelling haar gebracht heeft. Er is iets weggevallen of beter gezegd op zijn plek gevallen. Iets waar ze al zo lang naar zocht. Iets wat haar “tegenhield” in haar ondernemerschap. Ze voelt het in haar basis, het is meteen verankerd zegt ze. Hoe mooi!

We sluiten de opstelling af.

En dan komen ze, mijn tranen. Ik zeg tegen Tineke sorry maar ik heb even een momentje… Met mijn tranen knuffel ik mijn meisje. Dankbaar voor deze allerlaatste coaching, een coaching waar ze niks in hoefde maar toch wilde. Een afsluiting van 3 hele mooie coach jaren samen. Dankbaar dat ze me deze afsluiting kado gedaan heeft nadat we abrupt gewoon gestopt waren.

Ik heb haar bedankt en haar gezegd dat ze niet meer hoeft te werken. Ze mag het loslaten.

Zomaar op een maandagochtend ontvang ik in een niet geplande opstelling een begin en een einde. Sev laat me datgene zien waarvoor hij in mijn leven is gekomen. Hij werd mijn nieuwe co coach als Bo het niet meer kon / er niet meer zou zijn. In dezelfde sessie geeft Bo me haar afscheid. Ik voel mijn hart, intens verdriet en intense liefde tegelijk!

Wat ben ik toch een bevoorrecht mens…

Lieve groet,

Danielle