Opeens was ie daar! De dag dat alles lijkt te kloppen. De dag dat ik besef dat de wereld van het voelen me steeds beter begint te bevallen…
Opeens was ie daar… De dag dat je op stage aankomt en alles ineens helemaal lijkt te kloppen. De wereld van het voelen begint me steeds beter te bevallen! Even getest worden wat je nodig hebt om je die dag af te kunnen sluiten van de energieën van anderen, was eerst altijd een beetje gek. Zo’n biotensor bij je in de buurt… Maar nu kijk ik er niet eens meer van op en pak ik aan wat ik nodig heb.
Daar gaan we weer, Nijmegen, opleidingsdag. Ik heb m’n camera weer mee om de deelnemers die vandaag niet anders doen dan coachen, coachen, coachen in actie vast te leggen. Het is heerlijk weer, dus we gaan lekker naar buiten. Voor mij reden om midden op t veld te gaan zitten, genietend van de zon alles vast te leggen.
Wanneer er s middags een casus gebruikt wordt die ik heb geschreven vind ik het toch wel bijzonder dat een door mij “verzonnen verhaaltje” zo’n effect kan hebben. Dat iemand helemaal op kan gaan in die rol en emoties die daarbij horen en dat stond dan maar ‘gewoon’ op een papiertje…
Waar ik wel even om moest lachen! Het was immers de eerste stagedag na het coach weekend. Is dat ik mezelf erop betrapte dat ik eraan moest ‘wennen’ dat ik niets hoefde te doen, in de zin van het begeleiden/coachen. Die rol was me wel bevallen tijdens het coach weekend!
Lekkum, vandaag stond er iets op t programma wat ik nog niet eerder had bijgewoond. Honden die uitgetest worden met de biotensor (ja tijdens de opleidingsdagen wel een beetje gezien in een verkorte vorm) Een ochtendje letterlijk communiceren met honden werd het. Dat is zóó anders dan het begeleiden van mensen! Ik merk dat ik het mensenstuk mis, het is natuurlijk ontzettend mooi dat het kan! Dat de hond door de vertaalslag die Danielle maakt, naar het baasje kan communiceren wat het nodig heeft of waar het last van heeft.
Misschien wat snel om te zeggen, na het maar 2x bijgewoond te hebben. Maar ergens voel ik dat dit niet de kant is waar ik naar toe moet, honden uittesten.. Ik moet toch echt iets met de problematiek van een mens, op zich ook niet heel gek natuurlijk met een opleiding als Toegepaste Psychologie die volledig op mensenproblematiek gericht is. Maar misschien is dit ook iets wat ik eerst vaker moet meemaken…
De volgende dag staat er weer een opleidingsdag op het programma, ik vind het altijd zo leuk dat ik elke lesdag 2x meemaak doordat ik op beide locaties ben. Weet precies wat ik kan verwachten! Het is namelijk weer coach, coach, coach dag. Leuk om te zien dat iedereen toch echt haar eigen aanpak heeft tijdens een sessie. Ook is het weer bijzonder wat voor sessie er ontstaat uit verhaaltjes op een stukje papier, dat blijft toch wel een bizar iets…
Terwijl ik observeer voel ik zoveel, waar de oefening heen kan, wat ik zelf zou zeggen, wat ik denk of nou ja, laten we zeggen voel… dat er aan de hand is. Met een soort helikopterview kan ik kijken naar wat er gebeurt, zo interessant. De puzzel die “systemisch werken” heet, krijgt steeds meer stukjes die op hun plek vallen!
Ik merk dat het schrijven van een blog wel ingewikkelder wordt wanneer dingen ‘normaler’ worden. In voorgaande blogs schreef ik vooral dingen die ik ‘bizar’ vond, wat ik nog nooit had meegemaakt of waar ik echt van op keek. Maar wanneer dingen normaler worden, worden er ook minder dingen bizar… Geen paniek ik blijf zeker wel blogs schrijven, maar ik voel aan dat ik met het schrijven een andere richting op moet.
Nu ga ik even een weekje genieten van vakantie, in afwachting van al het moois wat ik na de vakantie weer mag meemaken.
“Missing pieces do more than complete the puzzle, they fill in an empty space”
~Luanne Rice~
Groetjes Carmen