Toen ik werd geboren hadden mijn ouders een hond, helaas konden mijn ouders niet meer kinderen krijgen dus ik ben enigst kind gebleven. Toen de eerste hond naar de eeuwige jachtvelden ging kochten mijn ouders 2 teefjes. Deze waren mijn hondenzusjes, ze waren er altijd voor mij. Ik heb niet een hele fijne jeugd gehad, ik ben seksueel misbruikt en ik was (en ben nu nog steeds) hoogsensitief. Mijn ouders werkte allebei, mijn moeder wel parttime maar het kwam vaak voor dat ik er niemand thuis was als ik uit school kwam, de honden waren er altijd. Als ik weer een zware dag had gehad op school en ik erg verdrietig was dan waren de honden die mij troostte. Ze gingen naast mij zitten en likte mijn traantjes op en ze gaven mij een veilig gevoel.

Kortom, ik leerde dat ik honden kon vertrouwen en mensen niet. Honden er altijd en daar kun je op rekenen. Ze leven in het hier en nu, ze hebben geen toekomstverwachting. Maar ze voelen je stemming ook goed aan, ze prikken door je masker heen en je hoeft je niet anders voor te doen dan wie je bent. Ze accepteren wie je bent, zonder er een oordeel over te hebben. Toen ik na de middelbare school iets met honden wilde worden, wilde mijn ouders liever dat ik verpleegster werd. Ik ging de opleiding voor hondentrimster volgen toen ik ging samenwonen, eindelijk iets met honden, honden zijn mijn passie, ik werd er gelukkig van.

Toen kinderen krijgen niet ging lukken ook niet met medische hulpmiddelen, was ik erg verdrietig. Weer waren de honden er weer voor mij. Ik fokte zo nu en dan eens een nestje puppy’s en ik kon daar mijn moederliefde in kwijt. Weer kreeg ik wijze lessen van mijn honden, ik moest echt van mijzelf leren houden en me niet anders voor doen als ik wie ik ben. Als ik mij zelf niet was dan lieten zij dit wel aan mij merken. Als ik verdrietig was dan kwamen ze op mijn schoot, als ik chagrijnig was dan kwamen ze juist niet in mijn buurt.

Vorig jaar kreeg ik polsproblemen, ik kreeg te horen dat het beter was om met mijn hondentrimsalon te stoppen. Weer was ik ontroostbaar en weer waren mijn honden er weer voor mij. Ik wist dat ik echt wel iets met honden zou willen doen maar wat? Afgelopen november kreeg mijn teefje Sophie haar eerste nestje, ze werd moeder van twee prachtige zwarte teefjes. Ik heb nog nooit een klein nestje gehad van twee puppies, maar vond het ook niet erg. Ik wist gelijk dat ik een van de pups ging aanhouden en dat ik met deze pup iets zou gaan doen wat ik nog nooit heb gedaan. Het voelde voor mij als een nieuw begin.

Ik besloot mijn pup Hope te noemen, want je moet altijd een sprankje hoop hebben en houden wat er ook in je leven gebeurt. Toen Hope 2 weken oud was, hoorde ik voor het eerst over Danielle Spenner. Ik had wel eerder gehoord over coachen met honden, maar daar nog nooit verder na gekeken. Door Hope ben ik in contact gekomen met Danielle en volg ik de opleiding tot hondenspiegelcoach bij haar. Iets waar ik echt geen spijt van heb, dit kwam precies op het juiste moment en dit heeft zo moeten zijn. En weer was het een hond die er voor mij was en mij op juiste weg mocht begeleiden. Zo mooi! Honden en ik, ik en honden, wij samen, nooit zonder elkaar maar altijd met elkaar voor altijd!

Groet,

Ilse van Oorschot