Het gevoel was er weer…

Diep in mij zit een angst die ik mijn hele leven al ken, al vanaf dat ik een jong kind was. Een doodsangst reist als een trouwe metgezel mee in dit leven… Ik voelde dat ik deze zelf echt mocht gaan aankijken in een familieopstelling.

Begin augustus was het zo ver en ging ik ‘s ochtends op pad om bij een ervaren collega opsteller een opstellingsdag bij te wonen en mijn vraag inbrengen. Ik wil graag meer inzicht in die doodsangst en of deze wel van mij is. Mijn overgrootopa is jong overleden en misschien zit er ergens in die lijn een verstrikking. De opstelling heb ik al tien keer in mijn hoofd ‘neergezet’, maar ik wil uit mijn eigen denken en het veld laten werken.

De dood, het leven en angst

Dat is ook wat er gebeurt, na een kort gesprek besluiten de opsteller en ik in samenspraak om een representanten in te zetten voor: de dood, het leven, de angst, mijn vader, mijn opa, een oma en een representant die zegt ‘ik ben heel erg aanwezig maar wie ik ben weet ik (nog) niet”.
Voor mijzelf wordt ook een representant ingezet zodat ik vanaf de zijlijn mee kan kijken wat er in het veld gebeurt.

Ik zie het leven niet

De representanten nemen hun plek in het veld en meteen zie ik dat ‘ik’ met mijn rug naar de dood, de angst en de aanwezige representant toe sta. Zij kijken niet naar mij maar naar het leven welke voor hen staat. Ik krijg kippenvel; ik zie het leven niet.

Het volgende uur gebeurt er ontzettend veel in het veld, er komt beweging, er wordt veel gezegd en ‘ik’ beweeg mee in het veld. Zelf kijk ik vanaf de zijlijn mee tot er een moment komt dat ik zelf het veld in ga.

Ik kom ver tegenover de heel erg aanwezige representant te staan. Ik voel me enorm gegrond als ik naar ‘hem’ (de representant voelt als een hem) kijk. Ik voel een diepe verbondenheid die ik niet kan plaatsen en een enorme wens om ernaar toe te gaan. Maar de dood staat ernaast en ik wil niet naar de dood. Sterker nog; ik wil niet naar de dood kijken. Ik wil hier zijn, in het leven. Ik wil wel met ‘hem’ zijn maar ik wil niet naar de dood.
Ik hoor daar niet, ik hoor hier.

“Waarom heb je me verlaten…”

…vraag ik. “Jij had kracht nodig, zei hij, die heb ik je gegeven, maar toen moest ik gaan“. Het is niet te beschrijven wat er gebeurt in mijn lijf. Niet te beschrijven hoe sterk de lichaamsherinnering is op dit moment. Hij is mijn tweelingbroer. Hij is gestorven en ik ben blijven leven. Tranen bij ons allebei, intense gevoelens van verlies op zielsniveau, een heftige hartenpijn; mijn lijf is hard aan het werk.

“Ik wil naar je toe, ik wil me weer heel voelen” hoor ik mezelf zeggen. De dood zegt “hij moet weten dat je daar wil blijven”. Hij zegt ” Ja, anders is alles voor niks geweest.” Het leven staat naast me en zegt “pak mijn hand maar, ik hou jou hier”. Ik pak haar hand, kijk haar in de ogen en stap voorzichtig een stapje richting mijn verloren tweelinghelft.

Een intens pad, vol emoties, tranen, gemis maar ook intens veel liefde.

Ik kijk naar hem en naar de dood: “Ik hoef niet bang te zijn voor de dood want daar ben jij” hoor ik mijn stem zeggen. Op het moment dat ik dit uitspreek voel ik een ruimte ontstaan in mijn lijf.

Dicht bij elkaar vallen we in elkaars armen. De zielen die weer samen zijn en ik voel dat we elkaar niet meer gaan verliezen. Wat ben ik ongelooflijk dankbaar voor deze opstelling, voor deze dag!

Er is een hele diepe laag afgepeld, op een ongelooflijk diepe kern gewerkt. In een veilige omgeving met mooie mensen.

Anderhalf jaar geleden kwam er in een persoonlijke sessie ook al naar voren dat ik een alleen geboren tweeling ben maar toen heb ik het opzij geschoven. Naast me neergelegd en geen aandacht aan gegeven. Als ik ‘s avonds thuiskom bestel ik meteen een boek. Ik moet hierover meer lezen.  Nu ben ik er klaar voor, ik voel het!

De volgende dag heb ik het boek in huis en de twee dagen erna lees ik hem uit. Ongelooflijk bizar hoe vanaf mijn jonge kindsjaren alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Zoveel herkenning maar ook erkenning naar mezelf toe. Overtuigingen, bepaald gedrag en keuzes die ik gemaakt heb, ik begrijp ze nu. Ze zijn gekoppeld aan het trauma in de baarmoeder. Wat een openbaring.

De eerste stappen op dit pad zijn gezet. Ik voel een berusting en ook letterlijk veel meer rust in mijn lijf. Natuurlijk ben ik nog niet ‘klaar’ op dit pad. Ik wil meer voelen, meer inzichten en meer verbinding met mijn verloren tweelingbroer.

En ik ben dankbaar voor het systemisch werk, ongelooflijk dankbaar! Voor deze persoonlijke ervaring en natuurlijk bovenal ook dat ik mijn kennis met systemisch werken in het veld doorgeef. Dankbaar dat ik mijn expertise mag inzetten om mensen te mogen helpen met hun vraagstukken.

De hond als spiegel

Het bijzondere aan de opstellingsdagen met honden is dat de hond daarin altijd een extra rol speelt. Het is telkens weer zo bijzonder om te zien wat hun bijdrage is in het veld. Met wat ze laten zien, hoe zij resoneren op de energie en wat hoe snel zij op de onbewuste diepere lagen doordringen bij de mens.

Liefs, Danielle