Ik zie me nog staan in de gang samen met Ingrid, de trimster van mijn honden. Ingrid komt Diezel ophalen. Omdat Bo al een tijdje niet lekker in haar vel zit, een levercompositum kuur krijgt en onder behandeling is van de osteopaat hebben we afgesproken dat we het trimmen van Bo even uitstellen. Bo komt wel uitgebreid even een dikke knuffel halen als Ingrid mijn huis binnen stapt, natuurlijk geeft Ingrid die met alle liefde.

Maar dan hoor ik haar ineens zeggen, ik voel een flinke knobbel. Ik voel en schrik en meteen gaat het door mijn hele lichaam, dit is niet oke…

Twee weken daarvoor heb ik haar nog gepalpeerd en kort daarvoor is de osteopaat geweest. Ik weet zeker dit is in 2 weken van niets naar formaat ping pong bal gegaan. Slik

Drie dagen later starten we met injecties om het snelgroeiende gezwel hopelijk te remmen en ruim een week later breng ik samen met mijn dochter onze lieve Bo weg voor de operatie. Die slaagt, het gezwel is weggehaald samen met ongeveer de helft van haar tepelklierlijst. Het herstellen kan beginnen. 

Een periode die drukt op het gezin, op de roedel, op mij. Angst om haar alsnog te verliezen. Zijn er uitzaaiingen. Blijft ze schoon… En naast de angst ook gemis. Ze is er nog en daar ben ik zo dankbaar voor maar wat een impact heeft dit op haar welzijn zeg! Ze is niet meer de Bo die ze geweest is en ik voel ook heel duidelijk, ik kan niet meer coachen met haar. Dat doet pijn, heel veel pijn. 

Ik moet door de pijn heen, accepteren dat dit is wat het is. Het is een proces, een proces waarin ik me neerleg bij coachen zonder Bo, een proces van terugkijken op alles wat we samen gedaan hebben. De vele mensen die we hebben mogen begeleiden samen, de prachtige spiegels die ze mensen voor hield en alle liefdevolle momenten die ze mijn coachees gegeven heeft. Ik voel de dankbaarheid door mijn lichaam stromen en ben trots op ons.

Met elk van mijn honden heb ik een andere band en dus ook een andere coach band, in de tijd hierna schiet er nog vaak door mijn hoofd “oh hier zou Bo zo geweldig zijn geweest bij dit proces, thema of bij deze mens” Maar dan weet ik ook, ik moet het zonder haar doen, ik mag het zelf doen. Een belangrijke stap ook in mijn proces als coach, het maakt mij weer een stuk bewuster.

Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en gaat het goed met Bo. Dankzij de essentiële olie en de massage waar ik haar mee ondersteund heb is ze weer “onze Bo”. Ze heeft de tijd en ruimte gekregen om te herstellen. Vorige week zijn we bij de osteopaat geweest en die wist niet wat ze zag!

Wat ik nooit gedacht had of had durven dromen is nu toch echt gebeurd. Bo heeft zelf duidelijk aangegeven nog niet klaar te zijn met werken. Ik had er al afscheid van genomen, haar welzijn is voor mij zo belangrijk dat ik haar ook echt niet meer in durfde te zetten, naast dat ze zelf natuurlijk er ook echt niet meer klaar voor was.

Nu mag ik een nieuw proces in. Opnieuw op werkvlak met haar gaan verbinden, gaan voelen en vooral gaan vertrouwen! Vertrouwen op de fantastische connectie die er is en dat ik mijn eigen stukje “angst” nu opzij mag gaan zetten (lees uitdaging) voor de balans in haar leven. Bo is een werkhond, ze heeft een “taak” nodig nog, daar wordt ze blij van. Met mate natuurlijk… Ik word er ook blij van, heel blij!

De aankomende tijd gaan we het coachen samen weer langzaam oppakken. Samen weer mooie dingen doen, Bo mag haar spiegels weer laten zien en haar liefde en zorgzaamheid bij de mens brengen. Bo is een vechter, net als ik.

Coach hond Bo komt terug!!!

Lieve groet,

Danielle