Honden overleven ons niet, ze zijn eerder ‘klaar’ op aarde. Toch zou je willen dat dat anders was. Althans het is de tweede keer in 16 maanden tijd dat ik dat zo voel. Ze komen in je leven, wandelen mee op je pad en je beleeft zo’n diepe verbinding met ze. Ze zijn belangrijk in je leven, helpen je door moeilijke periodes heen en doordat ze je ziel spiegelen geven ze je hele waardevolle lessen mee. Zo heb ik het zelf ervaren met Diezel. Mijn beste vriend, mijn spiegel en mijn ‘collega’.

Loslaten

Het moment dat je ze los moet laten komt altijd als je er niet klaar voor bent, hoe oud of jong ze ook zijn. Het moment dat ik Diezel los moest laten kwam ineens uit het niets twee weken geleden. Ik liep de dierenarts uit met nog net 48 uur samen… De rollercoaster begon te rijden.

Mijn spiegel, mijn allerbeste vriend stervende? Dat kon niet!

Ongeloof.

Verdriet.

Een vloedgolf aan emoties nam bezit van me.

Hem loslaten? Zonder hem verder gaan? Dat kon niet!

Meteen werd er van alles getriggerd…

Ons gezinssysteem

Niet alleen bij mij maar ook in mijn gezin. Ik, als moeder zijnde, moest mijn kinderen gaan vertellen dat we 16 maanden na het verlies van onze Bo (veel te jong) nu ook op veel te jonge leeftijd afscheid moesten gaan nemen van onze Diezel.

Als moeder wil je je kinderen vooral veel ‘geven’ en dit zijn niet de boodschappen die je ze wilt brengen. Vol met eigen verdriet dien je dan ook de moeder te zijn waar je kinderen bij uit kunnen huilen. Jouw verdriet niet bij hen neerleggende. Die heb je zelf te dragen. Een last die op zo’n moment echt niet makkelijk is. Maar systemisch gezien wel erg belangrijk. En dan is daar de oerkracht van het moeder zijn die je daar doorheen helpt. De vreselijke boodschap te delen, je kinderen te zien breken en er voor ze te zijn, ze te laten uithuilen bij je en ze te troosten in hun verdriet. Mooi hoe de natuur er voor je is en je ondersteunt.

Als er een gezinslid het gezin (systeem) verlaat door overlijden raken we uit balans. De ‘roedel’ heeft tijd nodig om in dit nieuwe geheel te helen en opnieuw balans te ervaren.

Mijn innerlijke systeem 

Balans was er ook niet meer in mijn innerlijke systeem. Pats boem weg. Patronen en dynamieken die ik van vroeger kende doken ineens weer op.

Beperkende gedachtes, overtuigingen en angst.

“Ik kan het niet zonder jou.”

“Ik ben niet veilig zonder jou.” 

“Nu moet ik op eigen benen staan.”

“Niemand ziet me meer zo puur als jij me kon zien.”

Jij hebt me geleerd weer op eigen benen te staan. Ik zal niet omvallen dat weet ik maar poeh in mijn lijf voelde dat toch wel even anders aan op dat moment.

Oude pijnen en onzekerheden die je in de weg gaan zitten. Die je vast willen laten houden aan…

Aan wat eigenlijk?

Mijn schizoïde karakterstructuur

Het duurde even voor ik besefte dat mijn schizoïde masker hier opspeelde. Het kwetsbare kind dat op aarde komt, niet echt durft te leven. Te sterk verbonden met ‘boven’.

“Ben ik wel welkom?”
“Is het wel veilig”?

Het kind/ de vrouw die makkelijk kan reizen in zichzelf. Dit vaak heeft gedaan om te overleven. Totdat jij kwam, haar de warmte en veiligheid bood waar ze zo naar op zoek was. Haar leerde dat er een balans moest zijn tussen de connectie met het oneindige en het aardse leven, haar toonde dat ze met de benen op de grond moest gaan staan. In de aarde op haar eigen benen en leiding mocht nemen over haar eigen leven.

Dat te verliezen, jou mijn beste vriend, dat triggerde alle oude pijnen en onzekerheden. Ik zag ze, voelde ze maar voelde heel diep van binnen ook dat ik dit zelf kon nu, zonder jou.

Geheeld en het proces doorleeft, een nieuw leven begonnen waar jij het ankerpunt van was.

Ik heb het meisje in me met al haar angsten aangehoord. Ik heb haar gevoeld en verteld dat ik voor haar zal zorgen. Voor haar en voor mezelf!

In rouw

Maar oh, mijn lieve vriend.

Wat had ik je nog graag bij me gehad een lange tijd op het prachtige pad wat we liepen. Geheeld en in een onvoorwaardelijke verbinding, een liefdevolle verbinding zo puur.

Je aardse lichaam heb ik losgelaten. Je ziel is bij me.

Meteen de volgende dag legde je al een boodschap voor me op mijn wandelpad.

Je bent er!

Ons gezin is in rouw, ik ben in rouw. En dat mag er zijn!

Niks wordt buitengesloten. Ik eer je in wie je was, in je volledigheid.

Alles wat ik in de fases van rouw tegenkom omarm ik. Het hoort erbij, bij mij. Bij dit proces.

Hoe lang deze ook mag duren. Het mag er zijn.

Elke traan van verdriet

Elke traan van gemis

Elke traan van liefde voor jou

Elke glimlach die je op mijn gezicht tovert

En ook de warmte waarmee je nog steeds mijn hart verwarmd!